1 jaar ikke

Afgelopen vrijdag was het zover, alle alpha’s waren al een paar daagjes erg zenuwachtig en hadden het constant over ‘jarig’. Nu woon ik natuurlijk al een hele tijd met mijn roedel en heb dat woord wel vaker horen vallen en het viel mij toen altijd op dat iedereen dan heel blij is en er allemaal mensen op visite kwamen en die dan ingepakte speeltjes meenamen (een beetje net als Sinterklaas van vorig jaar, zeg maar). Nu deze keer hadden ze het constant over jarig en wezen MIJ aan!! Word ik dat dan ook, ondanks dat ik geen ‘mens’ ben? Dat zou ik toch wel erg leuk vinden. Afijn, op donderdagavond erg laat, vlak voor de alpha’s ein-de-lijk naar bed gingen (ik dacht dat er geen einde kwam aan die dag, soms maken ze het wel heel erg laat hoor… 11 uur is bedtijd, waarom houden ze zich daar nou niet aan?)) kwamen ze op mij af en begonnen mij ineens te feliciteren. Toen was ik weeer de kluts kwijt want ik was in de veronderstelling dat je dat alleen vanaf de ochtend was en niet dat dat ’s avonds al begon… het zal wel aan mij gelegen hebben.

De volgende ochtend kwam ook mini-alpha op mij af en die feliciteerde mij tenminste op het juiste tijdstip. Cadeautjes kreeg ik niet en ik werd pardoes ook gewoon, net als alle andere dagen, in mijn bench opgesloten zodat de alpha’s naar hun werk en school konden gaan. Ze waren wel extra lief voor me, dus dat was dan wel weer leuk.


Toen ’s middags de alpha’s eindelijk weer thuiskwamen, stond er zowaar visite voor MIJ voor de deur. De mama van mevrouw alpha was er en ze had voor mij en voor Luna een cadeautje voor mijn verjaardag meegenomen! Ik was dus net zo jarig als de mensen. Dat vond ik toch wel zo leuk. Ik heb een heerlijk bot van de mama gekregen en die ben ik nu nog lekker aan het peuzelen. Uiteraard ben ik later door mijn alpha’s ook nog goed verwend. Ik kan wel zeggen dat ik het een hele leuke dag vond, die wil ik wel vaker meemaken. Ik ben benieuwd wanneer de volgende keer is en hoelang dit zal duren.


Als ik dan terugkijk op mijn tijd met mijn alpha’s dan moet ik zeggen dat ik echt wel geluk heb met mijn roedel. Ze zijn allemaal zo lief voor me, ze spelen met me en ze leren mij heel veel dingen. Ze hebben mij een vriendinnetje gegeven en inmiddels hebben ze mij beloofd dat ze vanaf nu mijn stiefzusje zal zijn (geen flauw idee wat dat is, de alpha’s legden mij uit dat ze niet mijn echte zusje is, maar vanaf nu ze wel echt bij onze roedel hoort… het zal wel weer zo’n mensenterm zijn). We gaan heel vaak naar dat huis met die heeeeeele grote tuin dat bijna in de bossen ligt en ook daar schijnt iets mee te gaan gebeuren (kan iemand mij uitleggen wat in hemelsnaam ‘emigreren’ is?) en als laatste heb ik ook foto’s gezien van een supermooie auto waar Luna en ik heel veel ruimte in hebben, al is het achter een traliehekje (oke, daar zit dan een minpuntje in want volgens mij kan ik dan door dat traliehekje niet meer naast mijn beste vriend liggen als we in de auto zitten).


Tuurlijk maak ik niet altijd leuke dingen mee. Ik mag bijvoorbeeld niet altijd op de bank (hoewel meneer alpha daar wat makkelijker in is dan mevrouw alpha, van hem mag ik vaak stiekem op de bank als mevrouw alpha niet oplet, hihi), ik moet altijd in mijn bench als de alpha’s weg gaan (en dat alleen maar omdat ik gek ben op de schoenen van mevrouw alpha (hoewel dat tweede paar lang zo lekker niet was als dat eerste paar van een paar maanden geleden)), ik mag niet tegen vreemde mensen opspringen ook al weet ik dat ze vast wel aardig zijn, ik mag niet van de mensenborden snoepen en ik mag niet achter de poes aanzitten.


Toch, al met al, ik kan niet wachten wat het aankomende jaar mij zal brengen. Uiteraard zal ik proberen jullie hier zoveel mogelijk van op de hoogte te houden. Dat is momenteel niet altijd even makkelijk want zowel meneer als mevrouw alpha houden beide laptops veel te veel bezet (ze zeggen dat dat met die ‘emigratie’ te maken heeft… ik wou alleen dat ik wist wat dat betekende). Volgende week zie ik in ieder geval al mijn broertjes en zusjes weer, samen met mama. Ook mijn Zwitserse broertje zal ik eindelijk weer eens zien. Hopelijk kan ik daar een heel verslag van maken.


Liefs,
Katey

Over spreekbeurten, vakanties en hele dure maar toch echt hele kapotte schoenen…

Tja, waar moet ik beginnen? Het is alweer een tijdje geleden dat ik de laptop gepikt heb van mijn alpha’s en dus heb ik weer aardig wat te vertellen.

Om te beginnen, heb ik toch wel erg trots iets leuks te vertellen. Pasgeleden kwam mevrouw alpha thuis en ze vroeg aan mij en meneer alpha of wij het misschien leuk vonden om een keer bij een meisje op school te komen kijken als zij een spreekbeurt ging houden! Of ik dit leuk vond? Een middag in een kamer met allemaal kindjes? Wat denk jij dan? Natuurlijk vond ik dit leuk! Ik moest nog wel even uitgelegd krijgen wat nu in hemelsnaam een spreekbeurt is, want in mijn ogen is iedere keer dat iemand praat toch een beurt om te spreken? Als je het maar om de beurt doet, toch? Blijkbaar zit dit op scholen toch iets anders in elkaar. Daar krijg je een middag of ochtend en dan mag je een verhaal vertellen over iets waar je heel veel van weet. In dit geval zou er dus een spreekbeurt over mij gehouden worden (tja, dat mijn alpha’s me steeds corrigeerden dat het niet over MIJ zou gaan, maar over wolven en ik zou maar een zijtak zijn, daar ben ik het nog steeds niet helemaal over eens... Ze had MIJ toch gevraagd om te komen en niet een echte WOLF?).

Suzanne (zo heet het meisje dat die spreekbeurt over mij zou houden) heeft ook heel veel foto’s van mij en mijn broertjes en zusjes gekregen zodat ze op school goed zou kunnen laten zien hoe wij op echte wolven lijken (zeker mijn broertje Sky was populair).

Op een maandagmiddag was het dan eindelijk zo ver. Eerst had ik Daryn naar school gebracht en toen mocht ik, samen met mijn vriendinnetje Luna (lief he, van meneer alpha, hij vond dat zij als andere wolfhond daar toch ook bijhoorde (ik ook hoor)), naar de school van Suzanne en in die klas zaten wel bijna 30 kindjes! Jeetje, dat was echt helemaal geweldig en ze wilden me allemaal aaien en met me spelen, wat een bofkont ben ik toch ook. Luna vond het ook wel leuk, maar wel een beetje eng hoor. Maar gelukkig hielp meneer alpha haar heel goed en ging ze rustig in een hoekje achter meneer alpha liggen. Meneer alpha heeft nog heel veel vragen over mij en Luna als wolfhonden beantwoordt en toen moesten we helaas weer weg, zo jammer. Ik hoop wel dat ze het volgend jaar nog een keer over mij wil houden, ik kom dan echt heel graag hoor... (moet ik vanavond maar eens aan mijn alpha’s voorstellen of zij het aan Suzanne willen vragen).

En om alles nu helemaal compleet te maken; een paar daagjes later kregen Luna en ik nog wat cadeautjes omdat wij haar zo goed hadden geholpen! Cadeautjes krijgen om geaaid te worden en bekeken te worden is wel iets waar ik aan wil wennen hoor. Dus mochten er nog meer kindjes een spreekbeurt over wolfhonden willen houden, hou ik mij ZEKER aanbevolen.

Vlak na de spreekbeurt viel mij iets anders op. Mevrouw alpha was weer heeeeeel druk bezig met kleren wassen en grote tassen opzoeken en daar de was weer instoppen. Dat had ik natuurlijk al eens een paar keer eerder meegemaakt en dat zou wel weer eens in kunnen houden dat we naar Zweden zouden gaan... BINGO, natuurlijk had ik gelijk.
’s Ochtends veel te vroeg stapten we weer in de auto (waar ik nog ruzie heb gehad met meneer alpha omdat hij wilde dat ik braaf ging liggen en ik daar helemaal geen zin in had... denkt hij nou werkelijk dat ik wil gaan liggen als we weer naar die bossen gaan? Tuurlijk niet, ik wilde opkijken of ik die bossen al kon zien...) en na een lange dag (ben uiteindelijk toch maar gaan liggen, het duurde zo lang tot we de eerste boompjes ook maar zagen dat ik het maar eventjes had opgegeven) kwamen we toen het al weer bijna donker werd eindelijk bij dat huis met die heerlijke tuin aan. Ik heb eerst 10 rondjes om het huis gerend voor ik ook maar naar binnen wilde gaan. Luna vond het nog maar vreemd. Zij was hier natuurlijk nog nooit geweest, dus heb ik haar maar een paar rondjes mee laten rennen om het huis om te laten zien hoe leuk het hier is. We hebben toen ook nog een spelletje tikkertje met meneer alpha gespeeld, maar volgens mij had hij er weinig zin in op dat moment, want toen hij ons tikte moesten we meteen aan de lijn. Blijkbaar vond hij al die tassen met kleren uit de auto halen dan leuker? Het zal wel aan mij liggen, misschien snap ik mensen dan toch nog steeds niet helemaal... tikkertje is toch veel leuker dan tassen opruimen?

In de volgende dagen hebben we iedere dag lekker veel gewandeld. Van mij mag dat echt altijd, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Ik heb het ook iedere dag geprobeerd op het moment dat het licht werd, maar daar werden mijn alpha’s ook weer boos om. Ze vonden blijkbaar dat het om 4.45 uur nog te vroeg was om te gaan wandelen.

Toen we weer terugwaren in Nederland ging mini-alpha een dagje logeren, maar omdat ik de alpha’s zo druk bezig zag, kreeg ik al een donkerbruin vermoeden dat wij weer niet mee mochten om hem weg te brengen. Ik had uiteraard weer eens gelijk en zo werden wij achtergelaten terwijl de alpha’s in de auto stapten. Tja nu vraag ik je toch... ik vond het echt nergens op slaan. Ik dacht dat we met zijn allen een hechte roedel waren? Waarom worden Luna en ik dan zo makkelijk alleen achtergelaten? Oke, ze waren nog geen uurtje weg, maar dat doet er niet toe. Ik wilde gewoon niet alleen zijn en dat heb ik ze lekker laten merken ook. Ik zag dat mevrouw alpha haar schoenen waar ze zo trots op is heel veilig in een zakje had opgeborgen en bovenop een kast had neergelegd, nou daar zouden ze niet lang meer liggen... Ik heb ze lekker van de kast afgeplukt (kon er echt maar net bij, die kast was nog best hoog) en heb er eentje uitgehaald en ben daar maar eens lekker op gaan knabbelen. Ook mini-alpha’s speelgoed was best lekker om op te knabbelen. Om alles af te maken, heb ik ook nog een ‘cadeautje’ neergelegd... zo, dat zal ze wel leren om mij nog een keer thuis te laten terwijl ik duidelijk liet merken dat ik mee wilde.

Toen mevrouw alpha thuis kwam, was alleen mijn pret over. Ze was echt bozer dan ik had verwacht. Toen ze haar schoenen zag, moest ze ook nog huilen... dat had ik nu ook weer niet zo bedoeld, het was alleen maar als waarschuwing dat ze dit niet meer zomaar moeten doen. Ik snapte ook heel even niet waarom ik het nu ook alweer gedaan had. Ze zijn maar heel kort weggeweest. De alpha’s praten de hele tijd over ‘puberen’, ik denk dat ik die ziekte dan wel zal hebben. Uiteraard weet ik weer eens niet wat dat precies is, maar ik hoop in ieder geval dat ik er weer snel van af kom, want ik snap soms niets van mijzelf.
Om duidelijk te maken hoe boos ze waren, moest ik zelfs in de bench toen ze daarna weer wegmoesten. Normaal mocht ik samen met Luna wel los op de bank of in de mand in de huiskamer, maar nu moest ik in mijn bench ‘om te leren dat dingen stuk maken niet mag’.

Ik bedenk me net dat ik nog helemaal niet heb verteld over hoe het nu met Luna vergaat. Wat dom van mij. Dat zal dan wel komen door die pubertijd waar ik aan lijd. Luna is natuurlijk inmiddels een maandje bij ons en dat is wel zo gezellig. We spelen echt heel veel met elkaar (hoewel zij er niet altijd zin in heeft, maar dan staat ze het toch vaak toe) en slapen ook altijd samen. In het begin was ze nog heel bang. Ze durfde niet altijd mee naar die leuke winkels, maar daar help ik haar hardstikke goed bij. Als ik merk dat ze wat bang wordt, dan ga ik haa lekker knabbelen in haar nekvel en dan wordt ze weer rustig. Nu gaat het al stukken beter en is ze niet meer zo heel lang bang van mensen die ze niet kent. Ik hoop dat ze nog eens doorkrijgt hoe leuk mensen zijn, ik vind ze helemaal geweldig in ieder geval. Als ik haar nu veel meetrek naar andere mensen, dan gaat zij ze toch vast ooit ook wel eens vertrouwen? Ik hoop het maar voor haar, want ze is echt een heel lief vriendinnetje geworden. Zelfs bijna net zo lief als Daryn is (maar Daryn blijft nog wel mijn allerbeste vriendje, hij was ook mijn allereerste vriendje)

Liefs van een blijkbaar erg zieke Katey

Misschien een vriendinnetje

Hoi hoi allemaal,

Ik weet het, ik heb al veel te lang niets van mij laten horen, maar dat is echt niet mijn schuld. Mijn alpha's hebben mij de afgelopen niet eens op snuffelafstand van die leptop gelaten. Iedere avond zaten ze achter dat gekke ding en iedere keer als ik ook maar in de buurt kwam, werd ik al weggestuurd.

En nu krijg ik eens de kans om weer eens wat van mij te laten horen, maar nu ga ik het nog niet eens over de afgelopen maanden hebben. Dat zal ik zeker binnenkort doen. Eerst wil ik wat anders kwijt. Iets wat mijn alpha's mij vanavond verteld hebben.

Meneer alpha had het gisteravond al met mevrouw alpha over een 'Saarloos', ik begreep er weinig van, ik had zelfs geen flauw idee wat dat was (zou ik het misschien kunnen eten?). Ze hadden het over opvangen en over 'asiel' (en weer vroeg ik mij af wat dat nu weer was. Ik moet blijkbaar toch nog erg veel leren).

Vanavond was ik het zat. De hele dag hebben ze het over 'Saarloos' gehad en ik wilde toch echt wel eens weten wat het was en wat er speelde. Ik heb ze neergezet en antwoorden geeist. Ik ben heel blij dat ik dit heb gedaan want het blijkt dat ik er waarschijnlijk een (tijdelijk) speelvriendinnetje bij krijg. 'Saarloos' betekent namelijk een ander soort wolfhond (een beetje zoals ik, maar dan niet Tsjechisch maar Nederlands) en ze komt misschien binnenkort een tijdje bij ons wonen omdat haar eigen alpha niet goed meer voor haar kan zorgen. Haar alpha is namelijk ziek.

Haar huidige alpha is ook al een hele tijd op zoek naar een nieuw baasje, maar tot nu toe had niemand zich aangeboden. Nu is haar alpha al zo ver dat ze er zelfs al over zat te denken om haar maar naar het asiel (begreep ik ook later dat dit een opvanghuis voor dieren is die niet meer bij hun alpha's kunnen, mogen of willen wonen... de gedachte alleen al... brrrrr) te brengen. Toen heeft meneer alpha meteen een berichtje gestuurd want hij wil natuurlijk absoluut niet dat er een hond in het asiel terecht komt (en terecht). Uiteraard was mevrouw alpha het volledig met hem eens en hebben ze vanavond met de alpha van het hondje gebeld en nu gaan we zaterdagochtend met zijn allen kennis maken met hopelijk mijn nieuwe speelkameraadje. Als dat allemaal goed gaat, komt ze zelfs misschien over een paar weekjes al bij ons in huis.

Mijn alpha's hebben wel heel duidelijk gemaakt dat ze waarschijnlijk maar tijdelijk bij ons zal wonen omdat ze waarschijnlijk naar een huis zal gaan waar zij de aandacht niet zal hoeven delen tussen haar en mij, maar ja... dat zeggen ze nu. Als ze net zo lief en speels is als ik nu hoop (en ik heb foto's gezien en ze ziet er heel lief uit) dan ga ik gewoon alles op alles zetten om haar bij mij te houden. Het lijkt me zo leuk om een viervoetig vriendinnetje te hebben. Daryn is natuurlijk nog steeds mijn beste vriendje, maar die moet bijna iedere dag naar school en dan ben ik bijna alleen. Als dat andere hondje nu hier is, kan ik daarmee spelen tot Daryn thuis komt en ook als Daryn 's avonds naar bed is.

Als mijn alpha's mij de kans geven (of zal ik weer eens bitchy gaan grommen als het me niet lukt? ;-) ) dan zal ik proberen om heel snel te laten horen hoe het is afgelopen.

Liefs,
Katey

Over versierde bomen en ingepakte koffers

Hoi hoi,

Het lijkt wel alsof ik alleen iets te vertellen heb als ik weer eens iets vreemds meemaak of opmerk en zo ook nu weer. Ik weet het, ik ben nog erg jong en alles is nog helemaal nieuw voor me maar er is mij weer iets opgevallen dat ik niet helemaal snap.

Sinds een week of 2 zie ik overal bomen bij mensen in huis. Nu is me al eerder opgevallen dat veel mensen graag wat struikjes in een potje doen en die ergens neerzetten (waar ik niet eens aan mag zitten... waarom zet je ze dan neer?) maar ineens staan er in de kamers overal bomen! En veel vreemder; die dingen worden versierd met gekleurde balletjes en touwtjes en koekjes, en je raadt het al.... ik mag er WEER niet aankomen!!

Maar als je er nu speelgoed in hangt, dan vragen ze er toch om? Daar moet je als pup toch op af? Daar hangt het toch voor, lijkt mij? Een boom hoort zowieso al aan gesnuffeld te worden en eventueel gemarkeerd te worden.

En dan verder. Bijna dagelijks komt mevrouw alpha nu thuis met tassen waar de lekkerste geuren uit komen en uiteraard mag ik weer nergens mijn neus in steken. Het gaat allemaal direct die koude kast in zonder dat ze mij ook maar een kans geven om erachter te komen of ik het ook misschien niet lekker zou kunnen vinden. Gelukkig is mijn neus goed genoeg om vis te kunnen ruiken en lekkere stukjes vlees en nog veel meer lekkers. Het zal wel te maken hebben met die bomen maar waarom ik dat denk, weet ik nog niet. Dat gevoel heb ik gewoon.

Ook is mij iets heeeeel anders opgevallen. Mevrouw alpha is al een paar dagen hard bezig met die stofjes die ze altijd aan hebben (volgens mij noemen de mensen dat 'kleren'). Die stopt ze dan in een machine en komen er later weer heerlijk ruikend uit. Nu doet mevrouw alpha dit wel vaker, maar nu doet ze het wel erg veel. Ze neemt ze ook niet allemaal mee naar boven, maar stopt ze hier in een grote bak die ze 'koffer' noemen. Ook hoor ik ze allemaal steeds weer praten over dat witte goedje van een maandje geleden (weet je nog? 'sneeuw'?) en dat ze benieuwd zijn hoe ik dat zou vinden.

Enneh... wat is in hemelsnaam Nalaenbobbie? Daar hoor ik ze ook constant over praten en dat ik ze 'eindelijk ga ontmoeten'? Zijn dat mensen? of ook hondjes? En zou dat met die koffers en die sneeuw te maken hebben? Laat ik het zo zeggen; ik hoop het wel want ik word helemaal zenuwachtig van al die nieuwsgierigheid. En ik ben gelukkig niet de enige, want mini-alpha is net zo zenuwachtig als ik.

Nou, ik ben mijn ei weer even kwijt. Zodra ik alle antwoorden heb op mijn nieuwsgierigheden, laat ik het jullie gelijk weten.

liefs,
Katey

Dat heb ik weer...

Afgelopen donderdag moest ik met meneer alpha mee in de auto naar de dierenarts. Ik dacht dat ik weer zo'n pilletje zou krijgen, dus ik ging braaf mee. Ik had ze al vaker gehad, dus dat was geen probleem voor mij. Bij aankomst gingen we alleen eerst even wachten. Dat snapte ik dus niet want vorige keren kregen we altijd meteen het pilletje mee nadat ik op die gekke koude plank was gaan staan (en dan riepen ze altijd heel trots hoeveel kilo ik op dat moment woog, zouden ze dat allemaal van dat gekke koude plankje krijgen? ik snap er in ieder geval nog steeds niets van) en mochten we daarna weer gaan. Na een paar minuutjes wachten, hoorde ik ineens iemand mijn naam roepen en zei meneer alpha dat we naar die meneer toe moesten gaan. Ik mocht toen op de tafel gaan staan (ook weer zoiets geks... thuis mag ik dat absoluut NOOIT, als ik het eens probeer, word ik er altijd meteen afgetrokken alsof ik heel stout ben geweest. Hier MOEST ik er zelfs bovenop gaan staan).

Eerst begonnen ze te praten over mijn gewicht. De dokter vond mij blijkbaar te licht (dat zeg je toch niet tegen een dame? En sinds wanneer is het slecht als een dame een mooi slank figuurtje heeft?) en vindt dat ik veel meer eten moet krijgen (kijk daar ben ik het nu wel mee eens). Hij zei dat ik een hele snelle stofwisseling heb en dat ik zelfs dubbelzoveel eten zou moeten krijgen (dubbelzoveel, now we're talking) Ik zag meneer alpha erg bedenkelijk kijken, maar hij zei er verder niet veel over. (maar daar later meer over)

Daarna draaide de dokter zich om en zag ik hem ineens met een glimmend dun stokje aankomen. Dat stokje ken ik nog van toen ik nog bij mijn vorige alpha woonde en wist dat het helemaal niet eng was, dus ging ik braaf zitten. Ik vond alleen wel dat hij voor mij alleen heel veel van die potjes had staan.

Zoals verwacht duwde hij het stokje in mijn vel en ik dacht dat het nu wel klaar was. Maar toen vulde hij het stokje nog een keer met een van die potjes die naast hem stond en kwam hij weer op mij af. Dat snapte ik even niet, ik had dat stokje toch al naar binnen gehad? Dadelijk vergist hij zich en krijg ik hetzelfde spul weer naar binnen. Van meneer alpha begreep ik dat ik toch echt nog niet weg mocht en ik zag hoe de dokter voor de tweede keer dat stokje in mijn vel stak.

Dat voelde naderhand toch niet zo leuk meer. Ik voelde me helemaal niet lekker worden. Nu begrijp ik waarom al die andere hondjes maar zenuwachtig om zich heen keken en die poesjes helemaal niet lief tegen mij deden. Als zij iedere keer ook meerdere stokjes in hun vel gestoken krijgen, zou ik ook niet vrolijk worden van zo'n dokter.

Gelukkig tilde meneer alpha me nu eindelijk van de tafel en gingen we dat kamertje uit. Meneer alpha ging nu eindelijk de pilletjes ophalen waar ik van had gedacht dat we voor kwamen. Maar toen gebeurde het. Ineens begon alles om me heen te draaien en toen werd alles zwart. Toen ik mijn oogjes weer open deed, lag ik ineens op de grond (wanneer was dat gebeurd?) en stond meneer alpha heel bezorgd naar mij te kijken. Ook kwam die dokter weer naar mij toe en nam zelfs een andere dokter mee. Ik moest weer dat kamertje in (als ik nu maar geen nieuwe stokjes naar binnen krijg) en de twee dokters gingen mij onderzoeken. Ze wilden zelfs bijna dat ik een nachtje bij hun bleef. Nou mooi dat ik dat niet zou toestaan. Gelukkig vond meneer alpha precies hetzelfde en heeft hij ervoor gezorgd dat ik niet achter hoefde te blijven. Na een hele lange tijd voelde ik mij gelukkig wel weer wat beter en mochten we weer naar huis toe.

Daar waren mevrouw alpha en mini-alpha ook heel bezorgd en kreeg ik allemaal knuffels van ze en later op de avond zelfs het allergrootste bot dat ik ooit heb gezien (oke, nu ben ik pas 3 maandjes oud, dus weet ik nu nog niet of er nog grotere botjes zijn, maar deze was echt heeeeeeeeel groot).

Later op de avond hoorde ik meneer en mevrouw alpha praten over Liesbeth (je weet wel, mijn eerste alpha, waar ook mijn mama woont) en weer over mijn gewicht (blijkbaar is het toch wel belangrijk dan). Blijkbaar was Liesbeth het met meneer alpha eens dat ik helemaal niet te zwaar weeg (dank u zeer), maar dat ik wel wat meer mag eten eventueel (nogmaals mijn grote dank). Ik schijn een bijzonder hondje te zijn (mijn hele ras zelfs) en daardoor gelden niet alle 'standaard' regels zoals die voor alle 'normale' hondjes gelden. meneer en mevrouw alpha hebben mij beloofd dat ze na een doktersbezoek altijd eventjes aan Liesbeth zullen vragen of dat wat de dokter zei ook echt goed is voor mij. Wat zijn mijn alpha's toch lief he?

De dagen na die vervelende stokjes ben ik toch wel ziek geweest. Ik had heeeeele dunne poep (ik dacht zelfs even dat ik zat te plassen) en moest zelfs overgeven. Gelukkig zijn al mijn alpha's echt heel lief en kreeg ik allemaal lekkere nieuwe dingen en hebben ze heel veel met mij geknuffeld (nog meer dan normaal en normaal doen ze het al zo veel...). Ik zou bijna willen dat ik binnenkort nog meer stokjes in mijn vel zou krijgen, hihi

liefs,

Katey

Vreemd wit goedje

Wat ik vandaag weer heb meegemaakt. De hele dag al was iedereen in huis helemaal opgetogen want het zou gaan 'sneeven' (wat dat ook moge zijn). Ze bleven maar naar buiten kijken en alpha-meneer zat weer de hele tijd achter die 'leptop' en zei steeds 'het duurt nu niet lang meer'. Blijkbaar kon hij aan dat ding zien dat er ieder moment iets ging gebeuren, ik wou alleen dat ik begreep wat dat dan ook was. dat is nu nog het nadeel, ik ben echt nog te jong om te begrijpen waarom iedereen zo enthousiast was en wat die 'sneev' dan ook zijn mocht. Ik besloot in ieder geval dat ik dat maar moest onthouden want het zal zeker nog vaker voorkomen in mijn toekomst.

Ineens stonden ze allemaal naar buiten te kijken. Het zag er aardig koud uit, dus ik begreep nog steeds niet waar die opwinding vandaan kwam. Tot ik ineens zag dat er een vreemd wit goedje uit de lucht kwam zetten... Het leek een beetje op wat ze hier 'regen' noemen, maar 'regen' is niet wit, dat is gewoon water dat vervelend nat is als je erdoorheen moet lopen (sorry hoor, maar ik vind dat dus echt helemaal niets. gelukkig vinden mijn alpha's het ook niets, maar waarom slepen ze me dan toch tegen bedtijd naar buiten door dat verrekte natte spul terwijl ik gewoon lekker naar mijn bedje wil?)

Mini-alpha ging zelfs voor het raam zitten om naar dat witte goedje te gaan zitten kijken!

Normaal staat er maar 1 alpha op om met mij te gaan wandelen, maar blijkbaar was dat witte goedje zo bijzonder dat ze allemaal opstonden, jassen aantrokken en mij riepen om te gaan plassen.

Mag ik nu even heel eerlijk zijn? Toen ze de deur opendeden en mij verzochten om naar buiten te gaan, heb ik toch echt wel ruim een minuut nagedacht of ik mijn pootjes daar wel in wilde zetten en daar doorheen wilde wandelen. Niet alleen was het toch wel ernstig koud buiten, maar dat witte goedje zag er ook nog eens nog veeeel kouder uit! Wat bezielt een mens om daar vrolijk doorheen te wandelen alsof het het lekkerste eten is dat je kan verzinnen? (kun jij je iets mooiers bedenken?)

De eerste stapjes vond ik ook echt veel te koud. ik vond het maar niets en wilde ook linea recta weer terug naar binnen, maar ik wilde mijn alpha's niet volledig teleurstellen. Ze hadden hier allemaal blijkbaar erg naar uitgekeken (ze liepen zelfs weer met die fototoestellen!!) dus ik volgde maar.

Na een klein stukje probeerde ik mij in te leven in de mens en probeerde te zien zoals een mens zou zien en waarom zij nou dit vreemde goedje zo geweldig vonden en dat had ik veel eerder moeten doen. Oke, het was veeeeeeel te koud voor mijn doen, maar wel ontzettend leuk. Het was net water maar dan verpakt als speelgoed. Je kon erin happen en zo en mini-alpha maakte er steeds balletjes van en ging ermee gooien. Nu begreep ik ook pas waarom ze hun fototoestellen hadden meegenomen want dit moment moest echt vastgelegd worden. Dit spul is fantastisch (alleen jammer dat het zo verrekte koud bleef...)! Van mij mag het hier iedere dag sneeven (sneeven, sneewen, snieuwen... ik versta het nog steeds niet helemaal, maar zo klinkt het in ieder geval).

Zodat jullie allemaal kunnen zien wat dit goedje nu inhoudt, heb ik mijn alpha's gevraagd om bij mijn verslag een paar van die foto's te plaatsen.

liefs,
Katey

Ik mag niet meer op de bank

De afgelopen week is er echt heeeeeel veel gebeurd en ik snap het allemaal nog steeds niet helemaal.
Het begon allemaal met de mevrouw die niet altijd even lief voor mij was in mijn ogen. Ze wilde steeds dingetjes van mij afpakken of me een nieuwe regel probeerde op te leggen, maar ik was het daar dus echt niet helemaal mee eens. Oke, we noemen haar altijd alpha, maar dat betekend niet dat ik daar echt ie-de-re keer naar moet luisteren... toch? Ik liet haar dit dus weten dat ik ook wel een eigen willetje heb en toen werd ook ineens de meneer-alpha boos op mij!

Maar... sorry hoor, ze probeerde wat van mij af te pakken... dat pikte ik gewoon even niet, dat hoeft toch ook niet perse? We hebben toen een lang 'gesprek' hierover gehad en hebben er alletwee een aantal blauwe plekken aan over gehouden, maar ik denk dat we een akkoord hebben bereikt; zij zal niet meer proberen iets van mij af te pakken en ik zal proberen niet meer terug te bijten.

Gelukkig was het de volgende dag weer helemaal goed, ze namen me mee naar heel veel zand en water, die mensen hebben er zelfs een woord voor uitgevonden; strand. Wat een boffer was dat zeg. Ik mocht gewoon overal waar ik wilde een plas doen en er waren echt heel veel andere hondjes waar ik mee kon spelen. Het allermooiste vond ik nog wel dat ik zonder riem rond mocht lopen! thuis kan dit namelijk niet altijd omdat er een 'weg' in de buurt ligt 'waar auto's rijden' (dat zijn die herrie-machines die heel snel voorbij rennen) maar hier was dat niet zo. Ik mocht gaan en staan waar ik wilde, zolang ik maar in het zicht bleef.

Jammergenoeg probeerde het vrouwtje 's avonds weer iets van mij af te pakken. volgens het vrouwtje was dit 'niet van mij' dus moest ik het maar los laten. Weer was ik het niet met haar eens en liet ik het weer even duidelijk merken. Maar nu liet ze toch wel erg merken dat ze daar niet van gediend was en meneer-alpha ook niet. Meneer-alpha hield zich wel wat op de achtergrond maar mevrouw gaf mij veel bevelen dat ik heel erg stout was. Daarna ging meneer-alpha heel dicht naast haar zitten en behandelde haar als mevrouw-alpha. Volgens mij is zij dit dan ook wel. Ik vertrouw het nog niet helemaal honderd procent, maar ik ga het wel tot de bodem uitzoeken. Als dit namelijk wel zo is, heb ik geen keus en zal ik mij neer moeten leggen bij hun wensen.

Begrijp me nu niet verkeerd, mevrouw is echt wel heel lief hoor. Ze laat me heel vaak plassen en geeft me dat lekkere eten en extraatjes en zo, maar ik zie haar nog niet volledig als alpha over mij. Toch denk ik dat ik mij daar bij neer zal moeten leggen. Ze heeft toch wel erg veel binding met meneer-alpha. Maar ze is zo lief... veel te lief om een echte alpha te zijn... ik zal het goed gaan observeren en jullie allemaal op de hoogte houden.

Het enige waar ik het dus echt niet mee eens ben is dat sinds ik dus heb kennisgegeven dat ik mevrouw nog niet echt als alpha beschouw is dat ik ineens niet meer op de bank mag!! Normaal mocht ik altijd op de bank liggen 's avonds maar sinds ik mijzelf als alpha kandidaat heb opgesteld, mag het ineens niet meer. Het lag daar zo lekker joh dus ik moet echt gaan zorgen dat ik daar weer terug kan komen.

Even heel iets anders. Ik ben er vandeweek achter gekomen om uit mijn bench te breken. Heel simpel; gewoon heeeeel hard tegen de opening duwen en dan gaat uiteindelijk het deurtje vanzelf open. Je had de gezichten van iedereen moeten zien. Zeker van mevrouw die me in de middag uit kwam laten. Die zag gewoon helemaal bleek. Ze had het maar constant over 'glas', terwijl ik haar trots wilde laten zien dat het me eindelijk gelukt was om zelf uit de bench te komen. Ze moest wel lachen en werd niet boos op mij maar ik vond het toch vreemd dat ik direct in de tuin werd losgelaten toen ze dat 'glas' zag liggen. Toen ik eindelijk weer binnen mocht was dat spul gelukkig helemaal opgeruimd en had ze eindelijk volledige aandacht voor mij en mijn verhaal. Ik heb dus nu zo het vreemde vermoeden dat dat 'glas' geen leuk goedje is.
De volgende dag had meneer-alpha alleen mijn bench weer zo aangepast dat ik er niet meer uit kon breken. om een of andere vreemde reden denk ik dus niet dat mevrouw hier iets mee te maken heeft gehad. Misschien dat ze samen iets hebben besloten maar ik weet zeker dat zij het niet alleen heeft beslist.

Zoals jullie merken; het is een enerverend weekje geweest. Aan de ene kant probeer ik echt de mevrouw als alpha te accepteren maar aan de andere kant kijk ik liever eerst nog even de kat uit de boom om zeker te weten dat ik geen fout maak. Zoals ik al zei, ze is echt heel lief, maar als ze over mij de alpha wil spelen, zal ze toch echt wat harder moeten worden. Ze is op de goede weg, nu maar even zien hoe ze dit volhoudt (wat? waarom verdenkt iedereen mij nu weer meteen van kattekwaad ;-))

liefs,
Katey